Ik zie een prachtige zonsondergang als ik buiten een rondje aan het fietsen ben. Lekker even naar buiten, de frisse lucht in. En soms werkt je hoofd dan op een rare manier. Want ineens schiet me een voorval te binnen van een eerdere relatie.
Ik dacht terug aan een ruzie met mijn toenmalige partner. Waarin verwijten werden over en weer werden gegooid. Rustig praten lukte niet meer en luisteren naar elkaar al helemaal niet.
Dagenlang was de spanning nog voelbaar. En de ruzie uitpraten deden we niet omdat we allebei het gesprek niet aangingen.
Dit was absoluut niet wat ik wilde! Ik wilde niets liever dan dat het weer goed was tussen ons en dat hij mij geruststelde. Maar ik durfde hier niet om te vragen. Gedachten als “Hij begrijpt mij gewoon niet!” en “hij vind me vast een zeur dat ik het gesprek hierover begonnen” spookten door mijn hoofd.
Hij zal waarschijnlijk hebben gedacht dat ik niks meer met hem te maken wilde hebben en daarom afstand hield. Daar zaten we dan... allebei verlangend naar contact, maar geen van ons durfde de eerste stap te zetten.
Nu denk ik, wat als we gewoon hadden gezegd wat we echt nodig hadden?
En als ik er aan terug denk weet ik ook dat dit niet lukte. We kwamen er samen gewoon niet uit.
Ondertussen weet ik dat het spannend is, maar dat kwetsbaarheid nodig is om hierin samen stappen te maken. Ook tijdens een ruzie kun je dan weer contact te maken met elkaar.
Hebben jullie ook van die momenten waarbij een gesprek uitloopt in een ruzie? En later wachten tot de ander begint met praten? Misschien is het tijd om daar samen te kijken. Het kan écht anders.