Hij staarde strak naar het plafond, zij friemelde nerveus aan haar mouw. De stilte was bijna oorverdovend. Het was duidelijk dat er iets speelde, maar beide wilde niet de eerste stap zetten.
Ik begon voorzichtig: “Kunnen jullie me vertellen wat er in jullie hoofd rondgaat?”
Zij haalde diep adem en begon. “Ik voel me de laatste tijd zo alleen… maar als ik dat zeg, dan krijg ik meteen het gevoel dat ik overdrijf.”
Hij keek naar haar, zichtbaar geraakt, maar zijn schouders bleven gespannen. “Ik wil er voor haar zijn,” zei hij, “maar als ik eerlijk ben, voel ik me vaak ook tekortschieten. Dus ja… dan zeg ik maar niks.”
Dat raakte me. Ze zaten allebei vast in hun eigen emoties, bang om die met elkaar te delen. Bang dat hun woorden zouden leiden tot een ruzie of, erger nog, tot afwijzing.
Ik vroeg hen om even hun ogen te sluiten en gewoon stil te zijn. “Wat voel je nu?” vroeg ik zacht.
Zij fluisterde: “Ik ben zo moe. Moe van altijd sterk moeten zijn.”
Hij zuchtte diep en zei: “Ik voel me leeg. Alsof ik de controle kwijt ben.”
Die woorden maakten ruimte. Niet voor verwijten, maar voor zachtheid. Het was geen magische oplossing, maar het was een begin. Ze deelden wat er in hen leefde en voelden voor het eerst in lange tijd echt verbinding.
Dat zijn de momenten die me inspireren in mijn werk. Als ik zie hoe mensen, door hun gevoelens ruimte te geven, ineens niet alleen zichzelf vinden, maar ook elkaar.
Want weet je, jezelf laten zien, met al je emoties is spannend. Het voelt kwetsbaar. En het is ook de eerste stap naar meer begrip, meer rust en meer liefde.
Dus als jij dit leest en denkt: Ik hou zoveel vast… hoe laat ik dat ooit los? weet dan dat er ruimte voor is. Ruimte voor jou. En je hoeft het niet alleen te doen. Weet je niet hoe? Neem dan contact met mij op voor een gratis en vrijblijvende inzichtsessie.